ZaKODować lasy i jeziora

Wolność jest w nas. Widziałem ją, jak szeroką rzeką płynęła 4 czerwca przez Warszawę. Biało-czerwony, radosny nurt ludzi świadomych tego, że istnieją wartości ważniejsze od codziennych kłopotów, potrzeb i oczekiwań. Ludzi często o przeciwstawnych cechach charakteru, innych poglądach, odmiennym statusie materialnym, ale podążających za wspólną ideą. To osoby, które mimo różnic, a niekiedy i mimo konfliktów, razem dążą do tego, by uszanowano ich prywatność, by nie deptano bezwzględnie prawa i demokracji.

To ochotnicy, którzy zjechali do stolicy, społecznie aktywni, pozbawieni uprzedzeń i lęków, wyzbyci kompleksów i nieuzasadnionych żądań, na ogół nieznający zawiści, rozumiejący natomiast reguły funkcjonowania demokratycznego państwa. Jeszcze trochę mniejszych miast, w których podobni ludzie również się zebrali i wyrazili swoją radość z wolności, jaką udało nam się uzyskać w 1989 roku. To nie jest mało, to nie garstka rebeliantów, jak to opisał prezes Jarosław Kaczyński, ale całkiem spora grupa polskich obywateli. Jednak mogłoby ich być więcej. Powiedzmy szczerze, gdyby ich było naprawdę dużo, to nie musieliby wychodzić na ulicę.

4 czerwca minął, uczestnicy wydarzeń organizowanych przez Komitet Obrony Demokracji rozjechali się do domów. Przybyli do swoich dzielnic, miasteczek i wsi, gdzie życie toczy się jak dawniej. Tu nie ma aż tylu ludzi wieszających na „wolnych balkonach” flagi Polski czy Unii Europejskiej, ludzi z przypiętymi na piersi znaczkami KOD czy motylkami. Tu jest normalne życie, a 4 czerwca były grille, spotkania rodzinne bądź sąsiedzkie, czasem rozleniwienie oraz nuda. Tu oglądają telewizję narodową i słuchają propagandowych przemówień, czekają na 500 złotych od państwa, cieszą się z rządów silnej ręki. „W końcu ktoś pogonił złodziei” mówią. Albo są obojętni na wszystko, chodzą do pracy ledwo wiążąc koniec z końcem, lub nie chodzą, bo jej nie mają. Nie interesuje ich może polityka, nie uczestniczą w wyborach, nie mają pojęcia o prezesie Rzeplińskim, a o Tusku wiedzą tyle, że zostawił Polskę dla profitów w Brukseli. Nie mieszają się do aktualnych wydarzeń w kraju, niekiedy się boją odezwać. Kijowski to dla nich taki trochę dziwak. O co chodzi tym rebeliantom pokrzykującym w stolicy? Wolność? Równość? Demokracja? A po co to? Przecież jest „pińcet” i prezes mówi, że państwo prawa nastało. Starczy. Wokół jeziora i lasy. Pięknie, ale tak jakoś smutno…

Czy można uratować te miejsca? Czy mamy jeszcze szansę? Z pewnością jest to możliwe. W tym celu między innymi powstał Komitet Obrony Demokracji. To nie jest ruch, który ma poprzestać na organizowaniu co kilka tygodni manifestacji przeciwko niekonstytucyjnym posunięciom władzy. Jednym z podstawowych celów KOD jest edukacja demokratyczna, budowa społeczeństwa obywatelskiego, uświadomienie ludziom potrzeby wolności. W tym celu nasz ruch musi wyjść na zewnątrz, wydostać się z kręgu tych, którzy już wolność mają w sobie i rozumieją zasady właściwego funkcjonowania w systemie demokratycznym. Czas dotrzeć nad jeziora, do małych miejscowości, do ludzi obojętnych, zagubionych bądź słuchających prezesa Kaczyńskiego jak wyroczni. W naszym regionie, na Warmii i Mazurach potrzeba ta jest szczególnie wyraźna. Niższy od średniej krajowej dochód na mieszkańca i bezrobocie rodzą frustracje. Brak dużych aglomeracji, rozmieszczenie ludności głównie w małych miastach, wsiach i osadach, sprzyja niewielkiemu uczestnictwu w wydarzeniach kulturalnych i edukacyjnych. Tu często się żyje w zamkniętym kręgu codzienności, nie wychylając nosa poza swój dom czy ulicę. I to jest właściwe miejsce na pracę u podstaw. Wymaga to poświęcenia z naszej strony dużej ilości czasu i włożenia sporo wysiłku. Nie ma jednak wyboru − KOD powinien pojawić się nad jeziorami. Wakacje temu sprzyjają, wydarzeń centralnych będzie mniej. To dobry czas na działania lokalne, konkretne, niestety też trudne i niedające natychmiastowych, wymiernych efektów. Bądźmy tu i tam, uczmy ludzi (i nas też) dialogu, dyskutujmy oraz informujmy. Zastanawiajmy się wspólnie "jakiej Polski chcemy?". Budujmy „przestrzeń wolności”.

Jakub Jarosławski